Claudia (66): De dodelijke omhelzing van mijn ouders

Schrijfster Claudia Biegel houdt van mijn kettinkjes maar ze heeft ook een levens-veranderend moment dat ze wil delen, in de vorm van een boek. Ze wil het onder de aandacht brengen omdat het haar ingewikkelde leven compleet veranderde. Door haar verhaal te delen hoopt ze iedereen te helpen die te maken heeft met de emotionele gevolgen van een disfunctioneel gezin, waarbij de échte pijn soms daar ligt waar je het totaal niet verwacht.

Claudia: “We groeiden op in een voor de buitenwereld ideaal gezin. Mijn ouders hadden beiden in het Jappenkamp gezeten maar daar merkte niemand iets van. We woonden in Amsterdam Zuid en mijn zusje en ik leken met onze flamboyante ouders het gelukkigste gezin van Amsterdam. Maar niemand had door wat er achter de gesloten deuren afspeelde”.

Haar uitbundige moeder was van het type borderline, haar wisselende stemmingen bepaalden iedere dag de sfeer. “Als het met haar goed ging, ging het met iedereen goed. Door de dreiging van een uitbarsting liep iedereen op eieren, alles om mama maar rustig te houden”. Claudia geeft een voorbeeld dat als ze haar huissleutel vergat, welke moeder herkent dat niet, het huis te klein was en de sfeer compleet kon omslaan. De gevolgen van zo’n onbenullige actie zorgde voor emotioneel drama. Er vielen geen klappen maar dat had ze bijna liever gehad. Claudia: “Als je een klap krijgt zie je tenminste een blauwe plek, maar wij leden onder een verwoestende emotionele druk die niet zichtbaar maar minstens zo pijnlijk is.”

Haar vader was de veilige haven. Hij was de allerliefste van de hele wereld, een fantastische vader en in alle onrust de baken van rationaliteit. Maar één ding was gek: hij tolereerde het gedrag van zijn vrouw. Claudia begreep als kind al niet waarom hij haar moeders geluk altijd op nummer 1 zette. Was hij bang voor haar woede? Vond hij haar zielig door haar Jappenkamp verleden? In de puberteit leidde Claudia’s verzet tot heftige botsingen met haar moeder. “Mijn moeders onvermogen om met mij als puber om te gaan leidde ertoe dat ze mij op momenten emotioneel finaal kapot maakte. En nooit, nooit, nooit kwam er een sorry”. En vader… koos altijd, altijd, altijd voor moeder. Hun dodelijke omhelzing was niet te verbreken.

Een dergelijke gecompliceerde jeugd kan bijna niet anders dan leiden tot angst- en depressieve klachten. Rond haar 20e ging Claudia in therapie. Haar therapeut raadde het boek ‘Drama van het Begaafde Kind’ aan, van de Zwitserse Alice Miller. De schrijfster is inmiddels overleden. Claudia heeft het boek bij zich en laat het bijna trots aan mij zien. “Dit boek is mijn boek, alsof de schrijfster mij indertijd persoonlijk aansprak. Tijdens het lezen viel mijn hele jeugd op z’n plek”.

Het boek bracht haar, veel later, ook het inzicht dat ze niet had zien aankomen: waar ze namelijk altijd dacht dat de ergste pijn was ontstaan door het onbetrouwbare gedrag van haar moeder bleek dat het afwijzende gedrag van haar vader de diepste pijn in haar ziel had veroorzaakt. Claudia besefte dat littekens zonder erkenning, van degene waarvan je het allermeest houdt, de diepste zijn.

Dankzij de therapeut en dit boek kan Claudia nu zeggen dat ze de emotionele druk en afwijzing heeft verwerkt. Claudia’s heeft zelf vijf prachtige boeken geschreven welke allemaal over deze jeugd gaan. Ook in het schrijven zal zeker heling hebben gezeten. Maar om het gedachtegoed van Alice Miller levend te houden wilde ze met me afspreken: “Zodat iedereen die emotionele vrijheid zoekt weet dat dit helende boek bestaat”.

En dat raakt precies mijn gedachtegoed van ‘a necklace for your story’: laten we leren van elkaars lessen en levens-veranderende momenten, omdat het leven soms al ingewikkeld genoeg is.