Celine (26): Mijn voetreis op zoek naar grenzen

Door een opeenstapeling aan gebeurtenissen ontstond eerder dit jaar (vanuit overdenken naar gewoon doen) het idee om een voetreis te maken door Italië: het land van familie, thuisgevoel en ongeremde expressie: kernwaarden die Celine (26 jaar) in haar eigen jeugd had gemist. Niet dat die jeugd zo vreselijk was, maar met ouders die niet over gevoelens konden praten was het voor haar niet altijd makkelijk. Ze leerde al jong haar gevoelens voor zichzelf te houden wat de bodem legde voor please-gedrag, waarbij je stelselmatig over je grenzen laat gaan, want ‘hey, als de ander maar gelukkig is’. Als je dat gedrag lang genoeg vertoont weet je op een gegeven moment niet meer wat je zelf wil, laat staan dat je kan omschrijven wat je voelt. Celine wilde uit haar hoofd, dat altijd en alleen maar nadacht. Ze wilde naar haar gevoelsleven waarvan ze in haar jeugd afstand had genomen, maar dat natuurlijk altijd stiekem aanwezig blijft.

Ze studeert half 2023 af en in september vertrekt ze met een rugzak vól goede moed op een enkeltje naar Florence, voor een voettocht naar Rome. Ze wil haar gevoelens verkennen, haar grenzen leren hérkennen en uitspreken, emotioneel onafhankelijk worden, loskomen van ongezonde coping-mechanismen en de figuurlijke rem op haar strot doorbreken. Een uiteindelijk zes weken durende reis heeft haar in vele opzichten getest.

Als google maps haar in de steek laat, leert ze luisteren naar haar gevoel waardoor ze telkens de juiste afslagen kiest. Ze leert te vertrouwen op haar gevoel als iemand haar een lift aanbiedt. Ze leert nee te zeggen tegen mensen die gaandeweg soms dingen van haar willen die zij niet wil. Ze ervaart dat haar nee en dus haar grens aangeven, heel bevrijdend werkt: voor jezelf maar interessant genoeg juist ook voor de ander. Ze beseft dat please -gedrag gericht is op een ander terwijl die daar helemaal niet om vraagt. Met de rare paradox dat je zelf eigenlijk ook niet wil pleasen want daarmee zet je jezelf op nummer twee. Tussen Florence en Rome besluit Celine zich dat ze zichzelf de eerste plaats gaat gunnen.

Als haar voeten de ronde stenen niet meer aankunnen en de rugzak, inclusief tent, striemen op haar rug veroorzaakt wordt ze geconfronteerd met haar mentale blokkade om altijd ergens ‘snel’ te willen zijn. Haar lijf is op, ze wil stoppen, maar ze moet verder want diep in het bos is ze nog ver verwijderd van een slaapplek. De fysieke frustratie laat het haar uitschreeuwen: alle opgekropte gevoelens die ze van jongs af aan heeft onderdrukt schieten dwars door haar blokkades heen, de figuurlijke rem op haar keel is verdwenen. Het verstikkende gevoel voelt ineens iets lichter.

Daarnaast levert het fysieke aspect van wandelen haar het inzicht op dat als ze de mentale druk (van snel moeten zijn) los kan laten, er daardoor ruimte ontstaat om in alle rust van A naar B te komen. Geen haast, gewoon lopen. Geen mentale druk, gewoon lopen. Gaandeweg neemt het overdenken af en leert ze om uit haar hoofd en in het moment te komen, om het nu te accepteren. Wanneer het lopen te zwaar wordt of ze een steile klim tegemoet loopt, pauzeert ze en richt ze haar focus volledig op haar passen. Zolang ze telkens één stap blijft zetten bereikt ze trots en tevreden haar bestemming.

De warmte van de Italianen, hun gastvrijheid, hun familiegevoel, de onbaatzuchtige hulp die ze overal voelde, de lessen die ze leerden, ze zocht ze en vond ze. Door een bewust onuitgestippelde reis leerde ze om van dag tot dag te leven, om te accepteren wat is en loslaten wat was en kan zijn. Maar misschien wel het belangrijkste: ze leerde op haarzelf (kunnen, intuïtie) te vertrouwen en kwam stevig in haar schoenen terug in Nederland, onafhankelijk en vrij van please-gedrag. Van overdenken naar in het moment leven.

De reis is een boek waard, want ik vertel hier slechts het tipje van de ijsberg. Laten we hopen dat ze een boek gaat schrijven.

Voor nu is het een kettinkje waard. Het staat haar prachtig. Go Celine!